Hangisi daha zor bilemiyorum. Bu zamanda iş bulmak mı yoksa 1,5 yaşındaki, artık seninle iletişim kuran, her gün yeni kelimeler söylemeye çalışıp seni güldüren, dünyalar tatlısı miniğimi bırakmak mı? Evet onu bırakmak çok zor. Havalar güzelleşiyor,artık her gün parklarda olabilecekken ben akşamın bir körü gelip o koca günü onsuz geçirmiş olacağım. Ne için peki? İşte bunun cevabı çok zor.
Üstelik iş için evet dedim ama içinden çıkamadığım bir sürü problem var. Mesela sabahın 7 sinde bende olacak biri lazım ama yok. Hadi buldun diyelim ben Tolga' nın anaokuluna da gitmesini istiyorum ama ikisini karşılamam mümkün değil.
Geçen hafta sadece eğlencesine anaokuluna gitti. Üstelik daha ilk günden yarım gün kaldı. Aynı günün akşamı benim oğlum, mama sandalyesinde değil bizimle sandalyede oturmak istedi, üstelik kaşıkla onu yedirmemi reddedip kendi yemek istedi çünkü anaokulunda üstünün kirlenmesini yada dökülüp saçılmasını önemsemiyorlar. Ben maalesef doğrunun bu olduğunu bilsem de çoğu zaman aynı sabrı gösteremiyorum. Bununla birlikte anaokuluna gittiği iki günün gecesi, 18 aydır uyumadığım kadar güzel ve deliksiz uyudum çünkü Tolga gerçek anlamda yoruluyor. Bir kere her şey yeni, bir sürü keşfedilecek şey var onun için bu bile onu yormaya yetiyor.
Bu kadar kısa sürede alışmış olması aslında şaşırtmadı beni çünkü gerçekten sosyal bir çocuk.
Bir haftada her şey değişiyor. Artık her gün yeni kelimeler söylüyor bazısını da söyleyemese bile çok çabalıyor ve benzetmeye çalışıyor. Sanırım kısa sürede halledecek.
Herkese ilk seslenecekken Ade diyor sonra Anne yada Baba diye düzeltiyor.
Her gün,günde bilmem kaç kere, baba-dede-nene diyor sırayla ve ben her birinin arkasından işte, evde, uyuyor gibi açıklıyorum:)
Her şakaya katılıyor, bizi güldürmek için kouşmasına gerek yok resmen benim yaptıklarımı ve yüz ifademi taklit edip güldürüyor beni:))
Ona çok alıştım. Çalışmaya başladığım ilk günler, yüzünü göremeden uykuya daldığı günler bana çok zor gelecek biliyorum. Belki o da ara sıra mutsuz olacak yokluğumdan bilemiyorum ama sanırım şimdi hazır iş bulmuşken hem de kurumsal bir yerde, bunu reddedersem bir daha benim için de geç olabilir.İleriyi düşünmesem zaten bunu da reddederdim. İleride okula başladığında da evde oturuyor olmamak için bugünden başlamam gerek. Gerek de...Zor...Çok zor...Söyleyecek çok şey var ama içimden gelmiyor şu an.. Umarım tek ayrılığımız böyle olur.
3 yorum:
bende 2 yıl aradan sonra 2 aydır çalışıyorum. oğlum 17 aylık ve huyu çok değişti ve 2 ayda 2 kez ateşli hastalık geçirdi. çalışmak güzel ama zor evde miniğini bırakmak, günde sadece 2-3 saat onunla geçirmek. sancılı pazzartesiler. iki ucu pis değnek sorma gitsin. çalışsan bir dert çalışmasan bir dert :) işin hayırlı olsun.umaım gönlunce bir bakıscıda bulursun.
Meltemcigim;
Isin hayirli olsun, tebrik ederim. Gercektende zor bir karar bende calismak istiyorum ama ayni icsel karmasalari her anne gibi bende yasiyorum. Helede baharin bu ilk gunlerinde dahada zor insanin kendini toplayip ise baslamasi ben biraz daha bekleyecegim oglum henuz 16 aylik ben 2 yasina kadar beklemeyi dusunuyorum ondan sonra yogun bi sekilde is arastirmalarina baslayacagim. Insallah bende guzel bir is bulabilirim.
ilerisi icin belkide en iyisi bu .
Merhaba Meltem,
Çok uzun süredir bakmıyordum bloğuna..Aklıma geldin birden..Nasılsın?Oğlun ne kadar da büyümüş, çok tatlı maşallah.Çalışmaya mı başladın, nerdesin?İlk günler çok zor ama geçiyor ve herşeyi onlar için yapmıyor muyuz?
Çok sevgiler
Gülin
Yorum Gönder